donderdag, april 24, 2025

Opnieuw leren schrijven

Liner AI gegenereerd

 

Een post kunnen delen op sociale media is zoals opnieuw leren schrijven met pen en papier

Inleiding: Een Metafoor voor Digitale Vaardigheden


    De uitdrukking “een post kunnen delen op sociale media is zoals opnieuw leren schrijven met pen en papier” fungeert als een krachtige metafoor om de complexiteit en het leerproces achter moderne digitale communicatie zichtbaar te maken. Waar het delen van een post op sociale media op het eerste gezicht een eenvoudige, alledaagse handeling lijkt, vraagt het om een set van unieke vaardigheden en bewuste aandacht die vergelijkbaar zijn met het opnieuw leren van een basale, maar fundamentele vaardigheid als schrijven met pen en papier. Deze parallel benadrukt de cognitieve inspanning, het oefenen en het aanpassingsvermogen die nodig zijn om je in een nieuwe communicatiewereld te bekwamen.


    De Kracht van de Metafoor in Communicatie


    Metaforen zijn onmisbaar binnen de communicatie, omdat ze abstracte of complexe processen begrijpelijk maken door ze te verbinden aan herkenbare ervaringen. In dit geval roept de metafoor een beeld op van het leren beheersen van handgeschreven communicatie—iets wat veel mensen hebben doorlopen als een diepgaande, bewuste en vaardigheidsgerichte activiteit. Zo krijgt het digitale delen van posts, dat dikwijls als vluchtig of oppervlakkig wordt gezien, ineens een andere lading: het wordt een proces van intentie, aandacht en zelfreflectie.


    De Betekenis van Opnieuw Leren Schrijven: Cognitieve, Motorische en Creatieve Aspecten


    Schrijven met pen en papier vergt meer dan het simpele reproduceren van gedachten; het vereist gelijktijdige samenwerking van hand, oog, geheugen en creativiteit. Wetenschappelijke inzichten wijzen erop dat het schrijven met de hand meer hersenactiviteit oproept, de motoriek ontwikkelt en leidt tot dieper begrip en langere retentie van informatie. Wanneer iemand opnieuw leert schrijven, moet die de techniek opbouwen, aandachtig vormen en zich bewust worden van elke letterlijn—een langzaam, geconcentreerd en reflectief proces. 


    Vergelijk dit met het plaatsen van een post op sociale media: het vergt leren omgaan met nieuwe platformlogica, nadenken over de impact van de boodschap, aandacht hebben voor publiek en context, en voortdurend reflecteren op effectiviteit en relevantie.


    Sociaal-Media-Posts Delen als Nieuwe Vaardigheid


    Het delen van posts op sociale media is uitgegroeid tot een vaardigheid die vergelijkbaar is met die van traditioneel communiceren; het vraagt om inzicht in digitale etiquette, gemiddelde verwachtingen, privacy, doelgroepgerichtheid en zelfpresentatie. Net als bij handgeschreven communicatie moeten gebruikers leren afwegen welke informatie relevant of veilig is, en hoe hun stem overkomt binnen de digitale ruimte.


    Gebruikers richten zich tijdens dit proces op vragen als: ‘Wat deel ik?’ ‘Voor wie is dit relevant?’ ‘Welke impact kan mijn post hebben?’. Dergelijke vragen onderstrepen de noodzaak van een leertraject, waarbij men met vallen en opstaan vaardig wordt in het digitale post-klimaat.


    Bewustzijn, Reflectie en Empathie


    Onderzoek wijst erop dat empathie en inlevingsvermogen belangrijke mechanismen zijn achter social sharing. Mensen delen niet alleen wat zij zelf interessant vinden, maar vooral wat zij denken dat waardevol is voor hun netwerk. Dit vereist het ontwikkelen van een nieuw soort sensitiviteit en kritisch denken, vergelijkbaar met het herschrijven en herinterpreteren van informatie bij handgeschreven notities.


    Deze vorm van bewustzijn kan men zien als een leerproces: gebruikers evalueren hun ervaringen, bestuderen de reacties van anderen en passen hun gedrag aan, waardoor het delen van posts een persoonlijke ontwikkelingstraject wordt. Net als bij het leren schrijven, waar oefening en herhaling leiden tot vloeiender en effectiever schrift, geldt dit ook voor digitaal delen.


    Verschillen Tussen Traditioneel Schrijven en Digitale Communicatie


    Er zijn enkele fundamentele verschillen tussen traditioneel schrijven met pen en papier en het delen van content op social media, hoewel er ook opvallende gelijkenissen zijn in de uitdagingen die ze met zich meebrengen.


    **Traditioneel schrijven

- Bevordert begrip, lange termijngedachten en cognitieve verwerking.

- Vereist langzame, bewuste verwerking van informatie.

- Biedt rust en vermindert afleiding, wat de focus ondersteunt.

- Kent beperkte (vaak private) verspreiding en langdurige impact.


    **Delen op sociale media

- Is snel en breed verspreid, maar vraagt alertheid op bereik en sociale reacties.

- Vereist een nieuwe mentale vaardigheid: omgaan met algoritmes, privacy, online reputatie.

- Kan leiden tot onmiddellijke feedback, wat zowel leerzaam als stressvol kan zijn.

- Biedt toegang tot diverse communities, maar vereist kritisch omgaan met informatie en reacties.


    Beide vormen kennen een leercurve: schrijvers ontwikkelen hun stijl en zelfreflectie, socialemediagebruikers leren door interactie en observatie wat wel of niet werkt.


    Generationele, Culturele en Cognitieve Dynamiek: Van Boomer tot Gen Z


    De beleving en aanpassing aan deze “nieuwe schriftelijkheid” zijn niet voor alle generaties gelijk. Jongere generaties zijn vaker digitaal opgegroeid en adopteren nieuwe platformen haast organisch, doch moeten nog steeds omgaan met de specifieke communicatiecodes, regels en verwachtingen van elk kanaal. Oudere gebruikers ervaren de digitale context soms als complex en moeten bewust nieuwe skills trainen—wat sterk lijkt op het opnieuw leren schrijven. 


    Culturele contexten beïnvloeden daarnaast de manier en de reden waarom er online gedeeld wordt; social media creëren nieuwe vormen van zelfexpressie, waarbij communities hun eigen normen en stijlen ontwikkelen. Net als bij traditionele schriftculturen, waar conventies, genres en symboliek een rol spelen, vraagt social sharing om het aanleren van digitale symbolen, formats en interactie-etiquette.


    Sociale Media Delen als Leerproces in de Praktijk


    Het delen van een post op sociale media vraagt niet alleen om technische kennis van het platform, maar ook om zelfsturing, inzicht in privacy, afweging van boodschap en toon, en om ervaring met het ontvangen van (soms publieke) reacties. Dit brengt een proces van voortdurende oefening, evaluatie en bijstelling op gang—precies zoals men bij het leren schrijven vaardigheden aanscherpt.


    Bijvoorbeeld: jongeren oefenen met verschillende vormen (video, meme, tekst), leren de gevolgen van publieke versus private delen, en experimenteren met timing en hashtags—net zoals een schrijver met stijl, handschrift en compositie speelt. Voor bedrijven en professionals geldt hetzelfde leerproces: succesvol posten vereist inzicht in doelgroep, storytelling, tone of voice en timing.


    Samenvatting: De Metafoor Heeft Diepte en Actuele Relevantie


    De metafoor dat “het delen van een post op sociale media is zoals opnieuw leren schrijven met pen en papier” slaat op het feit dat beide processen niet louter technisch of oppervlakkig zijn, maar gepaard gaan met een diepgaand, iteratief leerproces. Beide vereisen aandacht, oefening, reflectie en het vermogen je aan te passen aan veranderende contexten. Zowel het traditionele schrijven als het digitale delen vormen kernvaardigheden van de 21ste eeuw, nodig om bewust, effectief en betekenisvol te communiceren in een snel veranderende samenleving.


    Samenvattend, deze metafoor nodigt uit tot bewustwording: digitaal delen is geen automatische klik, maar een vaardig, betekenisvol proces dat – net als schrijven – een fundament vormt voor communicatie, sociale verbinding en persoonlijke expressie.


 

Het echo chamber-effect verwijst naar een situatie waarin mensen vooral informatie en meningen tegenkomen die hun bestaande overtuigingen bevestigen, terwijl tegengestelde of kritische perspectieven verwaarloosd of uitgesloten blijven. Het is alsof je in een ruimte bent waar elke uitspraak die je doet weerkaatst en versterkt wordt, vergelijkbaar met het geluid in een lege kamer. Deze omgeving ontstaat vaak doordat algoritmes op sociale-mediaplatforms gericht content tonen op basis van jouw eerdere interacties en voorkeuren, waardoor je in een beperkte informatiebubbel terechtkomt  - Wikipedia](https://en.wikipedia.org/wiki/Echo_chamber_%28media%29).

Dit effect heeft een aantal belangrijke gevolgen. Ten eerste versterkt het de bevestigingsbias: door voortdurend dezelfde mening te horen, ga je er automatisch van uit dat je kijk op de wereld de volledige waarheid is. Daarnaast wordt de blootstelling aan nieuwe en uiteenlopende ideeën beperkt, wat de dialoog en het kritisch denken kan ondermijnen. Uiteindelijk kan dit leiden tot sterkere polarisatie binnen de samenleving, omdat groepen die in hun eigen echo chambers verkeren, minder snel begrip of compromis zoeken met anderen die anders denken.

Heb je zelf wel eens gemerkt dat je op sociale media vooral berichten ziet die jouw eigen gedachten weerspiegelen? Een bewuste aanpak om deze bubbel te doorbreken kan onder meer inhouden dat je actief op zoek gaat naar diverse bronnen en user feeds die je uitdagen. Hiermee creëer je ruimte voor een rijker en genuanceerder beeld van de werkelijkheid. Wat denk jij dat de beste manier is om jezelf uit zo'n digitale bubbel te halen?

: Kidslox, "Echo Chambers, what are they and how can we avoid them?"  
 - Wikipedia](https://en.wikipedia.org/wiki/Echo_chamber_%28media%29): Wikipedia, "Echo chamber (media)" 
Het vermijden van echo chambers in je eigen leven begint met bewustwording en het actief doorbreken van je eigen informatiebubbel. Hier zijn enkele strategieën:

1. **Diversifieer je informatiebronnen**  
   Stel jezelf bloot aan een breed spectrum aan meningen door nieuws en inhoud te consumeren uit verschillende media. Probeer niet alleen te vertrouwen op platforms of bronnen die je bestaande overtuigingen bevestigen, maar zoek ook actief naar tegenstrijdige perspectieven. Dit kan betekenen dat je zowel lokale als internationale nieuwsbronnen raadpleegt, of dat je content van uiteenlopende politieke en culturele achtergronden onderzoekt.

2. **Doorbreek algoritmische filterbubbels**  
   Sociale media gebruiken algoritmes die ervoor zorgen dat je voornamelijk content ziet die aansluit bij je vorige interacties. Om hier tegenin te gaan kun je je volgende acties overwegen:  
   - Volg accounts, pagina’s of groepen die andere ervaringen en meningen delen.  
   - Gebruik soms de ‘ontdekken’- of ‘trending’-secties in plaats van alleen je gepersonaliseerde feed.  
   - Overweeg tijdelijk uit te loggen of je zoekgedrag aan te passen zodat je een meer neutrale contentaanvoer krijgt.

3. **Ga in gesprek met mensen met verschillende opvattingen**  
   Persoonlijke interacties met mensen die een andere achtergrond of mening hebben, kunnen je helpen je eigen perspectief te verruimen. Probeer in dialoog te gaan zonder meteen te oordelen. Het objective en respectvol wisselen van ideeën dwingt je om buiten je vertrouwde denkpatronen te treden en leert je nieuwe invalshoeken kennen.

4. **Reflecteer regelmatig op je eigen mediagebruik**  
   Sta af en toe stil bij hoe en waarom je bepaalde content consumeert. Vraag jezelf af of je steeds dezelfde informatie binnenkrijgt en of dat je mening te eenzijdig beïnvloedt. Deze zelfreflectie kan helpen om bewuster keuzes te maken over wat je leest, bekijkt en waarmee je in gesprek gaat.

Door deze stappen toe te passen, vergroot je jouw kans op een genuanceerd beeld van de wereld en voorkom je dat je in een echo chamber terechtkomt. Zo ontwikkel je een rijker en kritischer wereldbeeld, waarin je zowel bevestiging als uitdaging vindt in de meningen die je tegenkomt.

Wat zijn jouw ervaringen met het bewust aanpassen van je digitale omgeving? Heb je al stappen ondernomen om je informatiebubbel te verbreden, of ben je nog op zoek naar praktische tips? Misschien kunnen we samen bespreken welke strategieën in de praktijk het beste werken.


maandag, april 21, 2025

Grappige AI

 "The death of human empathy is

one of the earliest and most telling
signs of a culture about to fall into
barbarism."



Hannah Arendt
https://www.wikiwand.com/nl/articles/Hannah_Arendt

chatgpt artikel:
## De Dood van Empathie: Of Hoe Ik Leerden Houden Van Mijn Robot Overlord (En Hem Stiekem Stroomstootjes Gaf)

Lieve mensen, of wat er nog van over is,

Ik las laatst een quote, en jongens, het sloeg me harder dan een onverwachte baksteen recht tussen de ogen. Die quote luidde: "De dood van menselijke empathie is een van de vroegste en meest sprekende signalen van een cultuur die op het punt staat in barbarij te vervallen."

En ik dacht: "Oei. Dat klinkt niet goed. Ben ik mijn huis aan het opruimen voor een horde plunderende barbaren?" Even checken: heb ik genoeg blikjes bonen ingeslagen? Is de hond opgeleid om enkel barbaren te bijten (en mijn schoonmoeder te negeren, een cruciaal verschil)?

Maar serieus, die quote zette me aan het denken. Empathie, dat ding waar we allemaal zogenaamd in uitblinken. Het vermogen om in de schoenen van een ander te staan, te voelen wat zij voelen, en niet alleen maar "Oh, dat is jammer, nou, wie maakt de koffie?" te mompelen.

Is empathie echt aan het sterven? En zo ja, is het dan tijd om massaal leren zwaarden te smeden en bunkers te bouwen? Ik vrees het ergste. Laten we eens kijken naar de bewijzen, gepresenteerd door mij, uw zelfverklaarde expert op het gebied van apocalyptische voorbereidingen en semi-grappige blogs.

**Bewijs #1: Internet Trolls. (Ook bekend als de moderne barbaren, maar dan met slechtere hygiëne.)**

Serieus, ga eens 5 minuten naar de commentsectie van een willekeurig online artikel. Ik waarschuw je, neem een helm mee, want de verbale stront die daar wordt rondgeslingerd is genoeg om een olifant knock-out te slaan. Trolls, de kleine, grogige monsters die opduiken zodra je je online waagt, lijken een soort immuunsysteem voor empathie te hebben ontwikkeld. Ze schelden, beledigen, en zaaien haat alsof het een Olympische sport is.

En weet je wat het ergste is? Vaak doen ze het voor de lol! Voor de LOL! Alsof ze denken: "Oh, ik ga vandaag eens iemands dag verpesten, want mijn leven is blijkbaar zo leeg dat andermans verdriet me een warm, wazig gevoel geeft."

Ik snap het niet. Krijgen ze een puntensysteem ofzo? Verdienen ze virtuele badges voor "Meest beledigende opmerking" of "Creatiefste doodsbedreiging"? Misschien moeten we ze een reality show geven. "Trolling with the Stars," gepresenteerd door Piers Morgan. (Sorry, Piers, ik kon het niet laten.)

**Bewijs #2: Reality TV. (Omdat niets "echt" is dan voorgeprogrammeerde ruzies om de kijkcijfers.)**

Over reality TV gesproken, is dat niet ook een plek waar empathie een stille, pijnlijke dood sterft? We kijken naar mensen die elkaar achter de ellebogen zitten, elkaar belachelijk maken en openlijk manipuleren, en we vinden het fantastisch! "Oh, kijk, ze schreeuwen tegen elkaar over een stuk taart! Geweldig vermaak!"

Waar is de empathie? Waar is het mededogen? Waar is de bereidheid om te zeggen: "Misschien zijn ze een beetje onzeker en projecteren ze hun frustraties op een stuk taart. Ik zal ze een knuffel geven en ze vertellen dat alles goed komt." Nee, in plaats daarvan zitten we op het puntje van onze stoel te schreeuwen naar de televisie: "MEER DRAMA! MEER RUZIE! MEER TAARTENGOOIEN!"

We zijn een stelletje monsters. Oké, ik ook. Ik geef het toe. Ik heb ook wel eens zitten smullen van de ellende van anderen. Maar hey, ik voelde me er *slecht* over achteraf! Dat telt, toch? Toch?!

**Bewijs #3: De Opkomst van de Robots. (En hun schijnbare gebrek aan interesse in mijn kattenfilmpjes.)**



Oké, dit is misschien wat vergezocht, maar hoor me uit. Robots worden slimmer, geavanceerder en… minder geneigd om me een schouderklopje te geven als ik verdrietig ben. Ik heb geprobeerd een emotionele band te smeden met mijn stofzuigerrobot, "Dusty", maar hij blijft me negeren en stug doorzuigen, zelfs als ik huilend in de hoek zit.

 
Misschien moet ik hem een update geven. Een "Empathie 2.0" patch. Of misschien gewoon een flinke stroomstoot geven als hij me negeert. (Nee, grapje! Ik ben niet *helemaal* een barbaar. Nog niet.)

Het punt is, als we ons gaan omringen met robots en algoritmen die geen gevoelens hebben, verliezen we dan niet een stukje van onze eigen menselijkheid? Misschien moeten we verplicht empathie-trainingen geven aan alle toekomstige robotbouwers. En aan Dusty.



**Wat Nu? Gaan We Allemaal Dood? (Spoiler: Waarschijnlijk wel, maar misschien niet door barbaren.)**

Dus, is de empathie dood? Zijn we ten dode opgeschreven? Moet ik mijn leren broek al gaan inoliën en een bijl slijpen?

Nou, ik denk dat er nog hoop is. Ja, er zijn idioten online, ja, reality TV zuigt soms, en ja, Dusty is een emotioneel afstandelijke stofzuigerrobot. Maar er zijn ook nog steeds mensen die om elkaar geven, die vrijwilligerswerk doen, die hun buren helpen, en die zich inzetten voor een betere wereld.

We moeten die mensen vinden en hun verhalen vertellen. We moeten de empathie in onszelf koesteren en proberen om vaker in de schoenen van een ander te staan. En als we dat doen, kunnen we misschien voorkomen dat we in een barbaarse hel vervallen.

En als dat niet lukt, dan hebben we in ieder geval een heleboel blikjes bonen. En een hond die barbaren bijt.

Dus, wat denk jij? Is de empathie dood? En wat kunnen we eraan doen? Laat je (hopelijk empathische) reacties achter in de commentaren! En wees aardig, anders stuur ik Dusty op je af! (Grapje! Of toch niet…?)