Grappige AI

 "The death of human empathy is

one of the earliest and most telling
signs of a culture about to fall into
barbarism."

Hannah Arendt https://www.wikiwand.com/nl/articles/Hannah_Arendt

chatgpt artikel:
## De Dood van Empathie: Of Hoe Ik Leerden Houden Van Mijn Robot Overlord (En Hem Stiekem Stroomstootjes Gaf)

Lieve mensen, of wat er nog van over is,

Ik las laatst een quote, en jongens, het sloeg me harder dan een onverwachte baksteen recht tussen de ogen. Die quote luidde: "De dood van menselijke empathie is een van de vroegste en meest sprekende signalen van een cultuur die op het punt staat in barbarij te vervallen."

En ik dacht: "Oei. Dat klinkt niet goed. Ben ik mijn huis aan het opruimen voor een horde plunderende barbaren?" Even checken: heb ik genoeg blikjes bonen ingeslagen? Is de hond opgeleid om enkel barbaren te bijten (en mijn schoonmoeder te negeren, een cruciaal verschil)?

Maar serieus, die quote zette me aan het denken. Empathie, dat ding waar we allemaal zogenaamd in uitblinken. Het vermogen om in de schoenen van een ander te staan, te voelen wat zij voelen, en niet alleen maar "Oh, dat is jammer, nou, wie maakt de koffie?" te mompelen.

Is empathie echt aan het sterven? En zo ja, is het dan tijd om massaal leren zwaarden te smeden en bunkers te bouwen? Ik vrees het ergste. Laten we eens kijken naar de bewijzen, gepresenteerd door mij, uw zelfverklaarde expert op het gebied van apocalyptische voorbereidingen en semi-grappige blogs.

**Bewijs #1: Internet Trolls. (Ook bekend als de moderne barbaren, maar dan met slechtere hygiëne.)**

Serieus, ga eens 5 minuten naar de commentsectie van een willekeurig online artikel. Ik waarschuw je, neem een helm mee, want de verbale stront die daar wordt rondgeslingerd is genoeg om een olifant knock-out te slaan. Trolls, de kleine, grogige monsters die opduiken zodra je je online waagt, lijken een soort immuunsysteem voor empathie te hebben ontwikkeld. Ze schelden, beledigen, en zaaien haat alsof het een Olympische sport is.

En weet je wat het ergste is? Vaak doen ze het voor de lol! Voor de LOL! Alsof ze denken: "Oh, ik ga vandaag eens iemands dag verpesten, want mijn leven is blijkbaar zo leeg dat andermans verdriet me een warm, wazig gevoel geeft."

Ik snap het niet. Krijgen ze een puntensysteem ofzo? Verdienen ze virtuele badges voor "Meest beledigende opmerking" of "Creatiefste doodsbedreiging"? Misschien moeten we ze een reality show geven. "Trolling with the Stars," gepresenteerd door Piers Morgan. (Sorry, Piers, ik kon het niet laten.)

**Bewijs #2: Reality TV. (Omdat niets "echt" is dan voorgeprogrammeerde ruzies om de kijkcijfers.)**

Over reality TV gesproken, is dat niet ook een plek waar empathie een stille, pijnlijke dood sterft? We kijken naar mensen die elkaar achter de ellebogen zitten, elkaar belachelijk maken en openlijk manipuleren, en we vinden het fantastisch! "Oh, kijk, ze schreeuwen tegen elkaar over een stuk taart! Geweldig vermaak!"

Waar is de empathie? Waar is het mededogen? Waar is de bereidheid om te zeggen: "Misschien zijn ze een beetje onzeker en projecteren ze hun frustraties op een stuk taart. Ik zal ze een knuffel geven en ze vertellen dat alles goed komt." Nee, in plaats daarvan zitten we op het puntje van onze stoel te schreeuwen naar de televisie: "MEER DRAMA! MEER RUZIE! MEER TAARTENGOOIEN!"

We zijn een stelletje monsters. Oké, ik ook. Ik geef het toe. Ik heb ook wel eens zitten smullen van de ellende van anderen. Maar hey, ik voelde me er *slecht* over achteraf! Dat telt, toch? Toch?!

**Bewijs #3: De Opkomst van de Robots. (En hun schijnbare gebrek aan interesse in mijn kattenfilmpjes.)**

Oké, dit is misschien wat vergezocht, maar hoor me uit. Robots worden slimmer, geavanceerder en… minder geneigd om me een schouderklopje te geven als ik verdrietig ben. Ik heb geprobeerd een emotionele band te smeden met mijn stofzuigerrobot, "Dusty", maar hij blijft me negeren en stug doorzuigen, zelfs als ik huilend in de hoek zit.

 

Misschien moet ik hem een update geven. Een "Empathie 2.0" patch. Of misschien gewoon een flinke stroomstoot geven als hij me negeert. (Nee, grapje! Ik ben niet *helemaal* een barbaar. Nog niet.)

Het punt is, als we ons gaan omringen met robots en algoritmen die geen gevoelens hebben, verliezen we dan niet een stukje van onze eigen menselijkheid? Misschien moeten we verplicht empathie-trainingen geven aan alle toekomstige robotbouwers. En aan Dusty.

**Wat Nu? Gaan We Allemaal Dood? (Spoiler: Waarschijnlijk wel, maar misschien niet door barbaren.)**

Dus, is de empathie dood? Zijn we ten dode opgeschreven? Moet ik mijn leren broek al gaan inoliën en een bijl slijpen?

Nou, ik denk dat er nog hoop is. Ja, er zijn idioten online, ja, reality TV zuigt soms, en ja, Dusty is een emotioneel afstandelijke stofzuigerrobot. Maar er zijn ook nog steeds mensen die om elkaar geven, die vrijwilligerswerk doen, die hun buren helpen, en die zich inzetten voor een betere wereld.

We moeten die mensen vinden en hun verhalen vertellen. We moeten de empathie in onszelf koesteren en proberen om vaker in de schoenen van een ander te staan. En als we dat doen, kunnen we misschien voorkomen dat we in een barbaarse hel vervallen.

En als dat niet lukt, dan hebben we in ieder geval een heleboel blikjes bonen. En een hond die barbaren bijt.

Dus, wat denk jij? Is de empathie dood? En wat kunnen we eraan doen? Laat je (hopelijk empathische) reacties achter in de commentaren! En wees aardig, anders stuur ik Dusty op je af! (Grapje! Of toch niet…?)